Diakonie

Czym jest „diakonia” w Ruchu Światło-Życie?

                Słowo „diakonia” pochodzi z języka greckiego (diákonos) i oznacza wszelką służbę, szczególnie tę podejmowaną w Kościele. W starożytności diakonią określano również posługę wypływającą z miłości, a także spełnianie określonych zadań we wspólnocie. Dla chrześcijan wzorem służby (diakonii) jest Jezus, który „ogołocił samego siebie przyjąwszy postać sługi” (Flp 2,6-11), stąd też mówi się  o Chrystusie Słudze – Christos Diakonos.

                Założyciel Ruchu, ks. Franciszek Blachnicki, swoje rozumienie diakonii czerpał ze znaczenia biblijnego oraz z rozumienia go przez ojców II Soboru Watykańskiego. W ostatnim referacie, który przysłał na XII Krajową Kongregację Diakonii tuż przed swoją śmiercią, napisał: Cały Kościół jest dzięki temu widziany w tajemnicy Ducha Świętego jako wspólnota namaszczonych, a to oznacza również: wspólnota przeznaczonych, powołanych, uzdolnionych, wezwanych do służby na rzecz zbawienia świata. (…) Słowo «diakonia» staje się wspólnym mianownikiem dla wszystkich stopni hierarchii, nie tylko dla diakonów, ale i dla prezbiterów, i biskupów. A znów pojęcie diakonii jest bardzo blisko sprzężone z obrazem Kościoła jako wspólnoty. Wspólnota powstaje tam, gdzie wszyscy, zgodnie ze swoim charyzmatem, podejmują służbę dla jej budowania. Zatem diakonia wynika też z namaszczenia Duchem Świętym i obdarowania Jego darami (charyzmatami). W tym rozumieniu mieszczą się zarówno urzędy w Kościele, jak i wszelkie, nawet najdrobniejsze, posługi wykonywane z miłości.

                W Ruchu Światło-Życie mianem diakonii określa się:

• Postawę służby, będącą najpełniejszym sposobem realizacji swojego człowieczeństwa (tzw. posiadanie siebie w dawaniu siebie)
• Każdy rodzaj posługi podejmowanej przez członków Ruchu
• Osoby i grupy osób podejmujące służbę; zarówno na stałe, jak i chwilowo, w celu realizowania konkretnych zadań

Cele diakonii

                Cały Ruch Światło-Życie jest powołany do pełnienia służby na rzecz Kościoła i świata. Diakonie są narzędziami, przez które oaza może realizować tę misję. Podstawowym zadaniem każdej diakonii jest silne zaangażowanie w życie Ruchu, a także codzienna i praktyczna obecność w nim. To sprawia, że posługa diakonii będzie docierać do wspólnot oazowych, a środowiska Ruchu będą pierwszymi, które diakonia będzie angażować w swoje działania.

Struktura diakonii

                W Ruchu Światło-Życie, ze względu na jego szeroki zakres terytorialny i różnorodność zadań podejmowanych przez jego członków, możemy mówić o strukturze terenowej diakonii i o strukturze w aspekcie zadaniowym.              

Struktura terenowa:

• Diakonie centralne
• Diakonie filialne
• Diakonie diecezjalne
• Diakonie rejonowe
• Diakonie parafialne

Nie wszystkie diakonie muszą występować na wszystkich szczeblach struktury terenowej, większość diakonii działa na szczeblach diecezjalnym i centralnym, natomiast szczeble filialny pełni jedynie funkcję pomocniczą.

Struktura zadaniowa:

• Diakonia Jedności
• Diakonie specjalistyczne (działające głównie na szczeblu diecezjalnym i centralnym)
• Diakonia Wspólnoty Lokalnej / Parafialna

Diakonia Jedności troszczy się o jedność Ruchu na danym szczeblu, pobudza do działania i inspiruje diakonie specjalistyczne.

Diakonie specjalistyczne najczęściej działają jedynie na szczeblu diecezjalnym i centralnym, a ich lista nie jest zamknięta. Diakonie specjalistyczne zajmują się posługą w wyznaczonych obszarach Ruchu i poza nim.

Diakonia Wspólnoty Lokalnej/Parafialna prowadzi formację w parafii i angażuje się w jej życie.

Pełnienie służby w diakoniach jest naturalnym następstwem formacji w Ruchu i zaproszeni do tej służby są wszyscy członkowie Ruchu, również ci, którzy nie ukończyli jeszcze formacji podstawowej.

Na podstawie „Diakonia miejscem formacji i posługi w Ruchu Światło-Życie i poprzez Ruch Światło-Życie”